Historia powstania
Niewielką uliczkę Żwirki i Wigury położoną w centrum miasta naprzeciwko Ogrodu Saskiego zamyka neoklasycystyczny gmach Domu Żołnierza, wybudowany w latach 1924-1933 według projektu inż. mjr Mieczysława Dobrzańskiego, pod nadzorem architektów Bohdana Kelles–Krause (ojciec śpiewaczki Beaty Artemskiej) i Ignacego Kędzierskiego.
Jego wzniesienie możliwe było dzięki powołaniu Komitetu Budowy Domu Żołnierza, które zajęło się zbiórką funduszy. Pieniądze potrzebne do budowy pochodziły ze sprzedaży cegiełek (cegiełka z piaskowca o nominale 25 zł, oraz dwa rozmiary z marmuru o nominałach 50 i 100 zł), datków zebranych podczas bali dobroczynnych, loterii i kwest. Lubelskie księgarnie ufundowały tzw. księgi ofiar: Białą, Czerwoną i Złotą, do której po złożeniu datku można było się wpisać na pamiątkę. Inicjatorami tego przedsięwzięcia zostali dowódca Okręgu Korpusu II gen. Jan Romer, ks. biskup Marian Fulman, wojewoda lubelski Stanisław Moskalewski, przewodniczący Rady Miasta Jan Turczyński i prezydent Lublina Czesław Szczepański. Budowa tego obiektu miała służyć wojsku i mieszkańcom miasta, ale także być wyrazem wdzięczności i dowodem pamięci wobec obrońców ojczyzny. Część materiałów budowlanych pochodziła z rozebranego w 1924 soboru prawosławnego znajdującego się na placu Litewskim. Zburzenie nienawidzonego przez lublinian symbolu ucisku i niewoli carskiej oraz wzniesienie z jego gruzów nowego gmachu miało symbolizować odrodzenie Polski.
