Szkoła Vetterów 

ul. Bernardyńska 14

Powstanie szkoły          

          W 1860 wśród członków Zgromadzenia Kupców miasta Lublina pojawił się pomysł utworzenia niedzielnej szkoły handlowej dla młodych rzemieślników i kupców lubelskich, którzy mogliby uzyskać wykształcenie ogólne i zawodowe. Wkrótce też z inicjatywy przemysłowca Mieczysława Wolskiego oraz braci Augusta i Juliusza Vetterów zawiązano Towarzystwo Pomocy dla Szkoły Handlowej, które doprowadziło do uruchomienia 5 sierpnia 1866 czteroklasowej placówki oświatowej. Nauki odbywały się w sali dawnego kolegium jezuickiego koło katedry. Szkoła liczyła początkowo dwa oddziały, w których uczono języka polskiego, rosyjskiego i niemieckiego, arytmetyki, geografii, buchalterii z towaroznawstwem oraz religii. Tego typu edukacja cieszyła się dużą popularnością, wobec czego w 1902 otwarto dodatkowo dzienną siedmioklasową szkołę handlową i zaplanowano budowę nowego gmachu szkolnego. Warto nadmienić, że była to jedyna placówka oświatowa na terenie Królestwa Polskiego, w której językiem wykładowym był język polski.

           W 1904 roku w trakcie porządkowania i poszerzania ul. Bernardyńskiej wyburzono północno–wschodnie skrzydło klasztoru sióstr bernardynek oraz pozostałe budynki gospodarcze, a północno – zachodnie skrzydło przeznaczone na cele mieszkalne wykupiło Towarzystwo Pomocy, ogłaszając także konkurs architektoniczny na projekt nowego gmachu szkoły. W ciągu dwóch kolejnych lat zrealizowano zwycięską pracę o nazwie Czerwony Pierścień autorstwa warszawskich architektów Teofila Wiśniewskiego i Józefa Holewińskiego, wznosząc wysoki budynek z czerwonej cegły w stylu eklektycznym. 5 września 1906 zainaugurowano nowy rok szkolny. Przy północno–wschodniej pierzei ul. Bernardyńskiej stanął monumentalny dwupiętrowy gmach z użytkowym przyziemiem i poddaszem, częściowo wchłaniając pozostałości murów przy posesji Gorajskich, które były również częścią klasztoru bernardynek.