Wiek XIX

            W 1874 młyn został sprzedany przez ówczesnego właściciela Tatar – Władysława Graffa, syna Emanuela, który w tym samym roku rozpoczął w sąsiedztwie budowę murowanego dworku. Obiekt zakupili bracia Edward i Henryk Krausse, wcześniej sprzedając młyny w Kozienicach i Szydłówku. Po 1880 zbudowano nowy kanał i budowle spustowe, umocniono brzegi oraz zamontowano turbinę wodną o mocy 200 KM, która połączona z maszyną parową wspomagała napęd młyna. Wzniesiono również nowy murowany budynek młyna według projektu firmy Ganz et Comp. z Budapesztu, z zastosowaniem urządzeń do mielenia systemu węgierskiego. Zastosowanie nowoczesnej technologii sprawiło, że młyn na Tatarach stał się najlepiej prosperującym tego typu zakładem w kraju. Inne młyny nie były w stanie konkurować z wyrobami braci Krausse, wobec czego musiały zmienić sposób produkcji, naśladując lubelski zakład. Młyn miał pięć złożeń kamieni, jedenaście podwójnych żelaznych walców, cztery walce pierścieniowe wprowadzane w ruch największą w kraju turbiną wodną o mocy 120 KM. W ciągu roku mielono 10 000 ton pszenicy. Do młyna doprowadzono bocznicę kolejową z drewnianym mostem na Bystrzycy, przy której wybudowano magazyn. W 1894 Edward Krausse odsprzedał swoje udziały bratu Adolfowi. Od tego czasu firma funkcjonowała pod nazwą Adolf i Henryk bracia Krausse.