Kamienica Rynek 7
W północno-wschodniej pierzei Rynku, pod numerem 7, znajduje się kamienica z dwiema oficynami i niewielkim podwórzem od tyłu.
Informacje z 1612 wspominają, że w 1488 pierwszą właścicielką nieruchomości była Jadwiga Kuminożyna, nie odnaleziono jednak potwierdzenia tego faktu w dokumentach źródłowych. W 1522 murowany, jednopiętrowy dom należał do rodziny Skromowskich, którzy przeprowadzili remont i nadali mu renesansowy wygląd. Po śmierci właściciela Leonarda Skromowskiego majątek podzielono pomiędzy spadkobierców. W 1555 wszystkie części odkupił lekarz Medycyny Walenty Sierpowski, stając się jedynym posiadaczem nieruchomości, a dwa lata później już ją sprzedając. Pod koniec XVII wieku kamienica trafiła na własność rodziny Mężyków i była w ich rękach do 2. połowy XVII wieku. Za ich czasów nieruchomość przeszła poważny remont, obejmujący również nadbudowę drugiego piętra i zwieńczenie w postaci grzebieniowej attyki. W 1666 obiekt został sprzedany i przez kolejne lata często zmieniał właścicieli, należąc między innymi do aptekarza, kupca, rajcy miejskiego i burmistrza. W 1782 przeprowadzono kolejny remont, w trakcie którego renesansową szatę wraz z charakterystyczna attyką zmieniono na rzecz klasycystycznego wystroju, wedle panującej wówczas mody. W 1917 właścicielami zostały żydowskie rodziny Fajnzylber i Mendel. Rok przed wybuchem wojny, podczas remontu, pod tynkiem na fasadzie odkryto XVII-wieczny fryz z dekoracją sgraffitową poniżej gzymsu koronującego, a w 1940, na skutek inspekcji po pożarze, renesansowe stropy. Po wojnie nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Podczas prac restauracyjnych w 1954 obejmujących restaurację prawie wszystkich staromiejskich elewacji odnowiono również fasadę budynku pod nr 7. W 1971 kamienicę wpisano do rejestru zabytków.
Fasada kamienicy Rynek 7 (2017)
Obecnie trójkondygnacyjny, czteroosiowy budynek posiada dość skromną fasadę w stylu klasycystycznym, w kolorze jasnożółtym. Podział poziomy zaakcentowany został międzypiętrowymi gzymsami z daszkami okapowymi krytymi dachówką ceramiczną. Lico ściany parteru otrzymało boniowanie.
Parter kamienicy Rynek 7
Prostokątne okna na piętrach ujęte zostały dekoracyjne opaski, profilowane parapety (na pierwszym piętrze połączone w jeden długi gzyms) i nadokienniki.
Pierwsze piętro kamienicy Rynek 7
Dekorację fasady stanowi, wspomniany już wyżej, wąski fryz sgraffitowy z motywem stylizowanej wici roślinnej pod gzymsem kordonowym, utrzymany w odcieniach błękitu. Na jego wysokości dojrzeć można dwa niewielkie, okrągłe oculusy w opaskach, na środkowych osiach.
Dekoracja fasady kamienicy Rynek 7
Elementem charakterystycznym kamienicy jest błękitna stolarka okienna oraz drewniane, podwójne wrota bramy z motywem romboidalnych płycin.
Dwuosiowa i trójkondygnacyjna elewacja od strony podwórza pozbawiona jest dekoracji. Komunikację pomiędzy kamienicą a oficynami stanowią zewnętrzne drewniane ganki.
Pomimo wielu remontów i przekształceń, kamienica o renesansowym rodowodzie zachowała swój pierwotny, dwudzielny i dwutraktowy układ wnętrz, ze sklepioną krzyżowo sienią przejazdową na podwórze. Przetrwały do dziś także niektóre elementy dekoracyjne i detale architektoniczne. W pomieszczeniu na pierwszym piętrze od strony Rynku podziwiać można XVII-wieczny strop belkowy, fryz z barwną polichromią o motywach roślinnych, odsłonięty w latach 90. XX wieku oraz cztery płaskorzeźbione głowy, prawdopodobnie mające symbolizować postacie ze staropolskich legend.
Jak w większości staromiejskich kamienic w Lublinie, część pomieszczeń w budynku nr 7 zajmuje restauracja. Swoją siedzibę ma tu także Fundacja Rozwoju Sportu w Lublinie oraz Honorowy Konsulat Republiki Federalnej Niemiec.
źródła:
Lublin. Przewodnik, red. P. Kawałko, Z. Nestorowicz, M. Szymański, Lublin 2016
Rynek 7 – historia miejsca, oprac. A. Malik, Lublin 2011 (http://biblioteka.teatrnn.pl/dlibra/Content/27202/Rynek%207_.pdf dostęp z dn. 10.10.2017)