Dzisiejsza data:

Opis fasady

           Ostatnie prace budowlane, zakończone w 2004, przywróciły kamienicy wygląd zbliżony do tego z XVII wieku. Jest to najbardziej podobny wystrój do tego, jaki nadano jej za czasów Sebastiana Konopnicy, z wyjątkiem innego rozmieszczenia okien na trzecim piętrze.

           Fasada czterokondygnacyjnej kamienicy, ujęta jest na całej wysokości dwiema prostymi lizenami, podzielona horyzontalnie na cztery części. Pierwsza cześć – parter, ma formę lekko nachylonej skarpy, posiada sgraffitową dekorację w postaci bloków kamiennych ze sfazowanymi narożami, ułożonych wozówkowo w ośmiu rzędach. Otwory okienne i drzwiowy ustawione są niesymetrycznie, bowiem na głównej osi symetrii znajduje się prawy węgar portalu drzwiowego. Obramienie portalu jest dość skromne. Wykonany on jest w piaskowcu, zwieńczony profilowaną arkadą ze zwornikiem opierającą się na dwóch płaskich blokach kamiennych i prostych węgarach. Po lewej stronie portalu znajduje się jedno okno mniejszej izby, po prawej – dwa okna izby większej. Wszystkie posiadają proste, lekko profilowane ościeża. Dodatkowo, po prawej stronie, pod oknami, znajduje się zejście do piwnic, otoczone słupkami i balustradą. Parter i kolejna część fasady oddzielone są od siebie niewielkim kordonowym gzymsem.

           W środkowej, najbardziej reprezentacyjnej i dekoracyjnej części fasady znajdują się okna pierwszego i drugiego piętra. Płaszczyzna ściany jest jednolita, otynkowana i pomalowana w kolorze ugru. Obejmuje ściany pierwszego i drugiego piętra. Na każdej kondygnacji znajduje się pięć okien, ujętych w bogate obramienia, po trzy z lewej i dwa z prawej strony.

           Obramienie każdego okna pierwszego piętra składa się z dwóch pilastrów hermowych, wspartych na wspólnej ławie okiennej, z rozpiętym między nimi nadprożem, na którym opiera się zwieńczenie w formie rozbudowanego kartusza. Elementy te stanowią bogatą ornamentykę w postaci popiersi ludzkich, fantazyjnych motywów zwierzęcych i roślinnych, medalionów, kartuszy, rozet i amorków. W węgarach okien ustawione są na przemian postacie męskie i kobiece, bez rąk, odznaczające się realistycznym modelunkiem twarzy. Są to popiersia, których dolne części stanowią ornamenty okuciowe i rolwerkowe w formie zwężających się ku dołowi kartuszy. Posiadają zróżnicowane głowy o wydatnych nosach i mięsistych wargach, dużych oczach, z plastycznie zaznaczonymi włosami i wąsami. Hermy wsparte są na niewysokich cokołach, ozdobionych rozetkami kwiatowymi. Głowice pilastrów stanowią małe prostokątne płyciny wypełnione rozetkami, każda z czterema listkami, oraz znajdujące się nad nimi kimationy jońskie. Między głowicami przy każdym oknie znajduje się nadproże, dekorowane wydłużonym kartuszem z wywiniętymi do środka brzegami i wypukłą płyciną o formie półwałka. Kartusz flankowany jest dwiema rozetkami. Zwieńczenie każdego okna stanowi rozbudowany kartusz, z górną częścią większą i dwiema mniejszymi, przypominający rozciętą i wywinięta blachę. Uwagę tu przykuwają dwa wizerunki ujęte z profilu i skierowane twarzami do siebie, wpisane w tondo, umieszczone w centralnej części kartusza. Nad pierwszym oknem widnieje portret kobiecy, nad trzecim – męski. Pole kartusza nad środkowym oknem wypełnione jest wypukłą płyciną z gmerkiem mieszczańskim, przedstawiającym podkowę skierowaną ku dołowi i krzyżem wpisanym w środek oraz inicjałami K.K. na jej barku. Nad portretem męskim i gmerkiem widnieją głowy uskrzydlonych putt, natomiast nad wizerunkiem kobiecym –maszkaron z długimi, zwiniętymi puklami włosów. W polach bocznych znajdują się rozety kwiatowe. Kartusze okien połączone są ze sobą maskami fantastycznych, wąsatych stworów z ogromnymi oczami, uszami i nosem, w przypadku bliźniaczych okien prawej części fasady jest to prostokątna płycina z uskrzydloną głową putta i dwiema rozetami po obu stronach. Pola w kartuszach tych okien zajmują duże rozety kwiatowe, nad lewą znajduje się maszkaron, taki jak przy portrecie kobiecym nad pierwszym oknem, nad prawą zaś uskrzydlona głowa putta. Boczne zakończenia kartuszy stanowią głowy fantastycznych zwierząt z otwartymi pyskami, przypominające lwy. Dodatkowo za każdą z nich umieszczono uskrzydloną głowę putta.

           Podobną całość kompozycyjną tworzą obramienia okienne drugiego piętra, pozbawione jednak bogatego zwieńczenia, które zastępują gzymsy w postaci wklęski osobnej dla każdego okna i wspólnej półeczki, zawiniętej na końcach do dołu. Dekorację nadproży tworzą jednakowe we wszystkich oknach, głowy putt z szerokimi skrzydłami. Ukształtowanie biustów w węgarach pozostało bez zmian, natomiast kartusze stanowiące dolną cześć ciał, w zestawieniu z niższą kondygnacją, wydają się bardziej ornamentalne. Różnicą jest także to, że postacie przy drugim, trzecim i czwartym oknie posiadają już ręce, złożone na piersiach lub podtrzymujące kartusze.

           Środkowa cześć oddzielona jest od ostatniej kondygnacji kordonowym gzymsem, składającym się z listew, ćwierćwałków i ząbkowania, nakrytym ceramiczną dachówką holenderką. Fasadę ostatniej kondygnacji tworzą cztery pola o kształcie zbliżonym do kwadratu, przedzielone smukłymi kanelowanymi pilastrami. Każde pole wypełnione jest otworem okiennym, o szerokości nieco większej niż wysokość, z obramieniem w formie cekinowego ornamentu, zamkniętego prostą ramką. Podobnie jak poprzednie części, trzecie piętro zakończone jest niewielkim kordonowym gzymsem nakrytym dachówką holenderką.

           Zwieńczenie fasady kamienicy stanowi grzebieniowa attyka. Podobnie jak niższa kondygnacja, przedzielona jest na cztery pola za pomocą wąskich lizen, wysuniętych nieco poza lico ściany, przechodzących w sterczyny i zakończonych ostrosłupowo. Cokół attyki oraz lizeny pokryte są sgraffitową dekoracją z ornamentem cęgowym. Mały gierowany gzyms oddziela tę cześć od wysokiego, ostro zakończonego grzebienia. Między poszczególnymi zębami, o kształcie skrzydeł, na osi symetrii okienek ostatniej kondygnacji, znajdują się niewielkie sterczyny zakończone stożkowymi hełmami.

           Wszystkie wypukłe elementy dekoracyjne wykonane zostały w piaskowcu. Kamień zachował swą naturalną barwę, bowiem nigdy nie był pokrywany polichromią.

           Elewacja tylna kamienicy oraz oficyn jest otynkowana, nie posiada żadnych dekoracji.

Grafika losowa