Karmelici w Lublinie
Konsekracji kościoła p. w. św. Eliasza dokonał biskup sufragan lubelski Jan Kanty Lenczowski dopiero w 1784 roku. Niestety, pomimo wieloletniej budowy karmelici trzewiczkowi nie osiedli w tym miejscu na długo, bowiem w 1810 władze na terenie całego kraju nakazały przesiedlenie wielu zakonów. W Lublinie wizytki przeniesiono do klasztoru karmelitów bosych, a tych – do klasztoru karmelitów trzewiczkowych, którzy pod groźbą użycia siły opuścili miasto i wyjechali do Woli Gułowskiej.
Kościół św. Eliasza wraz z klasztorem zamieszkiwany był przez karmelitów bosych do 1841, kiedy po odzyskaniu i remoncie swoich zabudowań, wrócili na ul. Świętoduską. Do klasztoru na Czwartku przeniesiono Braci Miłosierdzia, tzw. bonifratrów, których dotychczasową siedzibę przy Krakowskim Przedmieściu zburzono, a grunt przeznaczono na plac musztry (obecnie Plac Litewski). Zakon ten zajmował się pomocą potrzebującym i chorym, wobec czego przy klasztorze uruchomiono szpital św. Jana Bożego. Zaliczany był do jednych z najlepszych tego typu placówek w Polsce pod względem wyposażenia i opieki lekarskiej. Po kasacie zakonów w 1864 budynki przeszły pod zarząd diecezji, a wkrótce umieszczono w nich szarytki, które także spełniały posługę w szpitalu. Niestety, w 1893 siostrom zarzucono, iż propagują wśród pacjentów prawosławnych wiarę katolicką, wobec czego je usunięto, a na ich miejsce sprowadzono siostry elżbietanki z rosyjskiego Czerwonego Krzyża, tzw. krzyżanki. Szarytkom udało się powrócić na Czwartek w 1905 na mocy edyktu tolerancyjnego, ale epidemia tyfusu i cholery, która wybuchła w Lublinie latem 1915 sprawiła, że wśród pacjentów, personelu szpitala było wiele ofiar. W 1969 do klasztoru powrócili karmelici trzewiczkowi, którzy wkrótce wybudowali nowy budynek klasztorny. W dawnych zabudowaniach klasztornych do dzisiaj mieszczą się niektóre oddziały szpitala wojewódzkiego.
