Dzisiejsza data:

Wiek XVIII

           Koniec XVII i początek XVIII wieku zarówno dla Rzeczypospolitej, jak i dla Lublina, był bardzo niekorzystny. Niemniej jednak Lublin był w tym okresie miejscem zjazdów politycznych, obradowały tu też sejmy w latach 1703 i 1706. Lata wielkiej wojny północnej 1705-1708 przyniosły ruinę i zubożenie mieszkańców. Pożary, epidemie, pobyty wojsk nieprzyjacielskich oraz nakładane przez nich kontrybucje przyczyniły się do znacznego upadku miasta. Gdy król Karol XII dotarł do Lublina, wziął miasto bez walki, ponieważ bramy były otwarte, a bastiony i wieże w ogóle nie obsadzone. Po zakończeniu wojny powoli naprawiano jej skutki. Nowe inwestycje były finansowane głównie przez szlachtę i magnaterię. Fundowano kościoły i klasztory. Lubelskie jarmarki miały już tylko lokalne znaczenie, brakowało funduszy na remonty domów. Zabudowa miejska popadła w ruinę. W następstwie epidemii zmalała liczba mieszkańców, ulice tonęły w błocie, nocą miasto było nie oświetlone, latarnie paliły się tylko przed Ratuszem i Trybunałem Koronnym

            Pewne ożywienie życia miejskiego nastąpiło w latach 80. XVIII wieku. W 1780 roku z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego powołano Komisję Dobrego Porządku BONI ORDINIS pod kierownictwem wojewody lubelskiego Kajetana Hryniewieckiego. Zadaniem jej było uporządkowanie gospodarki i administracji miasta. Odbudowano wówczas kamieniczki w Rynku, gmach ratusza, Bramę Krakowską i Grodzką, wybrukowano ulice, rozebrano liczne rudery i zwaliska, wprowadzono ochronę przeciwpożarową miasta, podniesiono poziom bezpieczeństwa ruchu kołowego i stanu sanitarnego. Po Konstytucji 3 Maja wybrano prezydenta miasta, Franciszka Gretz-Gruella. Miasto zaludniło się rzemieślnikami i kupcami, a likwidacja w 1791 roku jurydyk szlacheckich zespoliła tereny miejskie. Działalność Komisji skończyła się wraz z upadkiem Rzeczypospolitej. W czerwcu 1794 roku do Lublina wkroczyły wojska rosyjskie. Po klęsce pod Maciejowicami, w październiku tegoż roku, miasto zajęły wojska austriackie.

           W roku 1795 trzej zaborcy: Rosja, Austria i Prusy dokonali ostatecznego podziału ziem polskich. Lublin i część Ziemi Lubelskiej znalazły się w granicach cesarstwa austriackiego. Wiosną 1796 roku Lublin został miastem Galicji Zachodniej. Po zwycięskiej wojnie księcia Józefa Poniatowskiego z Austrią w 1809 roku, Lublin został włączony do Księstwa Warszawskiego.
           W 1815 roku, w wyniku decyzji Kongresu Wiedeńskiego, Lublin jako stolica województwa znalazł się w granicach Królestwa Polskiego, podporządkowanego Rosji.

                                                                   Opracowała Irena Kowalczyk

Grafika losowa