Abramowice
Abramowice i Głusk to najdalej na południowy wschód wysunięta część Lublina, stanowi skrajnie północną część Wyniosłości Giełczewskiej.
Od północy przylegają do dzielnicy Abramowice: Kośminek, Dziesiąta i Wrotków, od zachodu Zemborzyce, od południa i wschodu Głusk. Jej obręb wytyczają: wschodnia i południowa granica administracyjna miasta Lublin oraz ulice: Osmolicka, Żeglarska, Świętochowskiego w kierunku rzeki Czerniejówki.
Abramowice mają powierzchnię 13,39 km². Według stanu na 31 grudnia 2017 liczyły 1665 osób.
W 1827 roku miejscowość liczyła 24 domy i 190 mieszkańców. W spisie powszechnym z 1921 roku uwzględnione są osobno: wieś Abramowice Prywatne (33 domy, 278 mieszkańców) i Abramowice Kościelne (22 domy, 178 mieszkańców), a także folwark Abramowice (9 domów, 239 mieszkańców), kolonia i leśniczówka Abramowice oraz wieś Wólka Abramowicka (65 domów, 469 mieszkańców).
Abramowice to dawna wieś, wymieniana w dokumentach już od 1398 roku. Dziedzicem folwarku rycerskiego był Sieciech z Grodźca, który ufundował tu kościół pw. Świętej Trójcy, św. Jakuba i NMP, uposażając proboszcza 3 łanami ziemi, karczmą, prawem łowienia ryb na własny użytek w stawie dziedzica oraz dziesięcinę z pól dworskich. Następnie Abramowice i pobliską osadę Jabłonka (obecnie nieistniejącą) przejął Jan z Ossolina, kasztelan radomski, dzięki małżeństwu z Pachną, córką Sieciecha (Siecieja), starosty lubelskiego. W 1496 roku Jan Ossoliński zastawił majątek ziemski wraz z dworem Stanisławowi Pszonce z Babina za sumę 250 florenów. Wieś w XVII wieku należała do Wilczopolskich, następnie w XVIII stuleciu do Kossowskich. Jeszcze w XVIII wieku miejscowość nosiła nazwę Abrahamowice, Abrahamowicze, która oznaczała początkowo poddanych lub potomków człowieka o imieniu Abram (Abraham).
Kossowscy w 1790 roku zbudowali tu drewniany dwór, otoczony obszernym ogrodem kwaterowym i parkiem. W 1833 roku dwór spłonął, zaś w tym samym roku majątek nabyli Grabowscy. W miejsce spalonego drewnianego, zbudowali parterowy, murowany dworek z dwoma portykami w fasadzie. Dwór w końcu XVIII wieku otoczono malowniczym parkiem. Kolejnym właścicielem majątku – do 1946 roku – była rodzina Sachsów, ewangelików pochodzenia niemieckiego. Później w ramach reformy rolnej obiekt został upaństwowiony i przeznaczony na szpital psychiatryczny.
Znana jest w tych stronach opowieść z czasów powstania styczniowego o bezimiennym powstańcu przewożącym broń, który natknął się przy Bramie Krakowskiej na rosyjski patrol i rzucił się do ucieczki. Był on ścigany aż do tego miejsca i tu go zastrzelono. Za szpitalem znajduje się jego mogiła z krzyżem.
Przy ulicy Abramowickiej, w 1994 roku, zbudowano kościół pw. św. Judy Tadeusza. W 1959 roku część dzielnicy włączono w granice miasta, a pozostałą w 1989 roku. W 1989 roku włączono w granice miasta Wólkę Abramowicką – dawną wieś (obecnie ulica Wólczańska). Zachowały się tu domy drewniane z około 1900 i 1910 roku. Przyłączono do Lublina również Abramowice Prywatne – dawną wieś (obecnie jest to ulica Zorza). Zachowały się tu domy, które wzniesiono w latach 20. i 30. XX wieku.
Abramowice (właściwie Abrahamowice), wieś i folwark nad rzeką Czerniejówką, w powiecie lubelskim, gmina Zemborzyce. Kościół parafialny murowany. Gorzelnia z produkcją do 40,000 rubli srebrem rocznie, stacja pocztowa i stacja kolei Nadwiślańskiej w Lublinie. Abramowice pierwotnie należały do parafii lubelskiej, dopiero w 15 wieku utworzono tu oddzielną parafię i wystawiono kościół drewniany. Obecny wzniósł Wincenty Jezierski w 1786 roku
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów tom I str 20
źródła:
Kseniak M., Abramowice: dzieje majątku i szpitala, Lublin-Abramowice 1995
Lublin. Przewodnik, Lublin 2014
Lublin. Przewodnik, Lublin: Wydawnictwo GAUDIUM, Lublin 2012
Irena Kowalczyk, Zwiedzamy Lublin przewodnik, Lublin 2011
Lublin. Historia dzielnic. W 700 rocznicę lokacji miasta, praca zbiorowa, Lublin 2017
