Przystanek 2. Zamek Lubelski
Pierwsze zabudowania na wzgórzu zamkowym pojawiły się w XII wieku i stanowiły zalążek późniejszego grodu kasztelańskiego. Około XIII wieku wzniesiono murowaną, okrągłą wieżę obronną zwieńczoną blankami. Budowla ta była najmocniejszym i zarazem ostatnim bastionem obronnym podczas licznych najazdów Tatarów, Rusinów i Jadźwingów. Lubelska warownia stanowiła jeden z punktów małopolskiego łańcucha obronnego wzdłuż najbardziej zagrożonych granic kraju. Gościł tu Władysław Jagiełło oraz synowie Kazimierza Jagiellończyka pod opieką Jana Długosza w latach 1473 - 1476. Za panowania Zygmunta Starego zamek przebudowano w stylu renesansowym, prawdopodobnie według projektu Bartłomieja Berecciego, który kierował również rozbudową Wawelu. W czasie sejmu unijnego w 1569 wzgórze zamkowe było najważniejszym ośrodkiem władzy, gdzie król Stanisław August przyjmował litewskich i ruskich posłów koronnych oraz gdzie zapadały decyzje o przymierzu polsko – litewskim.
Od 1954 na zamku funkcjonuje Muzeum Lubelskie sprawując opiekę nad całą zabudową wzgórza oraz prezentując bogate zbiory archeologiczne, numizmatyczne, malarstwa, rzeźby, militariów i rzemiosła artystycznego. Jednym z największych i bardziej cennych obiektów jest obraz Jana Matejki Unia Lubelska, namalowany w 1869 z okazji obchodów trzechsetnej rocznicy jej podpisania. Dzieło to przywieziono z Muzeum Narodowego w Warszawie w 1957 jako depozyt w ramach podziękowania władzom i mieszkańcom Lublina za przechowanie w czasie II wojny światowej Bitwy pod Grunwaldem i Kazania Skargi. Unię Lubelską można od kilkudziesięciu lat podziwiać na honorowym miejscu w Galerii Malarstwa Polskiego. Olbrzymie płótno o rozmiarach 512 cm długości i 289 cm wysokości przedstawia moment składania przysięgi, w którym bierze udział król Zygmunt August i posłowie. Obraz zachwyca mnogością postaci i historycznych szczegółów. Unia symbolizuje burzliwą epokę za czasów panowania ostatniego władcy z Jagiellonów ze wszystkimi problemami polityki wewnętrznej i zagranicznej.
