Przystanek 3. Kościół pod wezwaniem Św. Józefa i Klasztor Karmelitów Bosych

           Kompleks klasztorny został przebudowany z dworu wojewody bełskiego Rafała Leszczyńskiego, który wzniósł go na swoją siedzibę, a następnie przeznaczył na zbór kalwiński. W 1630 przybyłe do Lublina karmelitanki odkupiły od niego czworoboczną budowlę o cechach warowni, przekształcając ją na klasztor. W 1644 zakończono budowę kościoła w stylu tzw. renesansu lubelskiego. Na początku XIX wieku spłonął kościół męskiego zakonu karmelitów przy Krakowskim Przedmieściu, wobec czego siostry odstąpiły im swoją siedzibę, same przenosząc się do karmelitanek zwanych Poczętkami przy kościele Niepokalanego Poczęcia NMP. Zakonnicy kilkukrotnie zmuszeni byli opuszczać klasztor i kościół, nękani w wyniku represji władz. W czasie remontu na przełomie XIX i XX wieku kościół otrzymał neorenesansowe detale architektoniczne oraz sgraffito w szczycie fasady.

           Na uwagę wewnątrz kościoła zasługuje XVII-wieczny ołtarz przeniesiony ze skasowanego kościoła reformatów św. Kazimierza oraz barokowe i rokokowe ołtarze boczne. Szczególnie cenne są dzieła ocalone z pożaru kościoła karmelitów przy Krakowskim Przedmieściu: cudowny obraz Matki Bożej oraz XVII–wieczna rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego.